Struktura sekurytyzacji

Bank, a w tym kontekście często nazywany originatorem lub originating bank – wiąże dużą liczbę relacji kredytowych w pulę (portfel), – rozdziela ryzyko kredytowe za pomocą kredytowych instrumentów pochodnych przed przekazaniem go inwestorom – w większych pakietach (pools; bundles). Wcześniej – bank inicjujący przenosi ryzyko kredytowe na niezależną spółkę specjalnego przeznaczenia (SPV, także: conduit). W ten sposób ryzyko kredytowe portfela jest oddzielone od inicjatora. W przeciwieństwie do sekurytyzacji prawdziwej sprzedaży nie dochodzi jednak do bezpośredniej sprzedaży wierzytelności spółce celowej; zamiast tego aktywa referencyjne pozostają w bilansie banku inicjującego. Zamiast tego inwestor nabywa dłużne papiery wartościowe (credit linked notes, CLN) emitowane przez spółkę celową i przejmuje w ten sposób ryzyko kredytowe związane z aktywami referencyjnymi. Spółka celowa inwestuje – wpływy na rynku kapitałowym jako zabezpieczenie płatności na rzecz inwestora. – Transze obligacji kredytowych emitowanych przez spółkę celową są skonstruowane zgodnie z zasadą wodospadu (zasadą podporządkowania) w odniesieniu do kolejności udziału w stratach, zwykle w trzech warstwach: transza pierwszej straty, transza mezzanine i transza senior. W związku z tym dana transza uczestniczy w stratach z aktywów referencyjnych dopiero wtedy, gdy wszystkie podporządkowane jej transze zostaną wyczerpane. Dzięki tej strukturze sekurytyzacji transze o wyższym ratingu zazwyczaj uzyskują rating pierwszej klasy. – Obciążenie ryzykiem, zwłaszcza w przypadku kontrahentów nieobjętych nadzorem, takich jak fundusze hedgingowe na całym świecie, oznacza, że ostatecznie nie wiadomo już, kto ponosi to ryzyko. Ryzyko koncentracji mogło powstać również wśród nowych nośników ryzyka, co wyraźnie pokazał kryzys na rynku kredytów subprime i następujący po nim kryzys finansowy. Dochodzi do tego, gdy zajmowane stanowiska są zbyt jednostronne. W przypadku Deutsche Industriekreditbank i Sachsen LB były to ostatecznie prawie wyłącznie niewystarczająco zabezpieczone papiery wartościowe z kredytów mieszkaniowych w USA. Nieoczekiwana synchronizacja niewypłacalności aktywów referencyjnych w danym portfelu bardzo łatwo prowadzi do szoku. – Zob. aktywa, brak płynności, praktyka “kup i trzymaj”, klauzula “claw-back”, kredyt a papier, teza Diamenta, sekurytyzacja pojedynczego inicjatora, defeasance, equity kicker, transza pierwszej straty, kredytowy instrument pochodny, przedłużenie kredytu, fiasko kart kredytowych, kapitał mezzanine, pokusa nadużycia, strategia originate-to-distribute, originator, pool, reintermediacja, repackaging, opcja repatriacji, setback effect, single master liquidity conduit, grubość transzy, true sale securitisation, submarine effect, sekurytyzacja, sekurytyzacja, tradycyjna, securitisation paper retention, cession. – Por. Deutsche Bundesbank Monthly Report z kwietnia 2004 r., s. 27 i nast. oraz Deutsche Bundesbank Monthly Report z października 2005 r., s. 87 (Issues of subordinated liabilities of German banks 1990 to 2004), BaFin Annual Report 2013, s. 89 i nast. (Securitisation positions of German banks broken down).

Uwaga: Encyklopedia finansowa jest chroniona prawem autorskim i bez wyraźnej zgody może być wykorzystywana wyłącznie do celów prywatnych!
Profesor uniwersytecki Dr. Gerhard Merk, Dipl.rer.pol., Dipl.rer.oec.
Prof. Dr. Eckehard Krah, Dipl.rer.pol.
Adres e-mail: info@jung-stilling-gesellschaft.de
https://de.wikipedia.org/wiki/Gerhard_Ernst_Merk
https://www.jung-stilling-gesellschaft.de/merk/
https://www.gerhardmerk.de/